Każdy człowiek potrzebuje wzorów do naśladowania. Młodzież uwielbia ubierać się tak jak inni, podążać za modą, mieć to co mają inni, kupować to co kupują inni, przebywać tam gdzie są inni, zachowywać się tak jak inni. Wynika to ze społecznej natury człowieka, która broni się przed samotnością. Indywidualizm obecnie rozpowszechniony prowadzi do wyobcowania ze społeczeństwa. Bycie z innymi i naśladowanie ich nie jest czymś złym, wręcz przeciwnie, korzystanie z doświadczeń innych osób jest oznaką mądrości – nie trzeba pić metanolu, aby być pewnym, że można po nim oślepnąć.

Naśladowania nie trzeba się uczyć, gdyż od małego, jako dzieci, mamy tę potrzebę, aby naśladować naszych rodziców, i mimo, że czasami komuś się wydaje, że jest inny od swoich rodziców, w rzeczywistości bardzo jest do nich zbliżony.

Wiara to poznanie prawdy w zaufaniu do autorytetu, dlatego naśladowanie jest elementem wiary. Branie przykładu z innych, czyli zaufanie, że ich przykład doprowadzi do dobra, jest częścią wiary. Czy tego chcemy czy nie skądś będziemy brali wzorce; pytanie tylko kto będzie naszym modelem.

Wiara, jak powiedzieliśmy, opiera się na zaufaniu do autorytetu, a przykład jaki dana osoba daje rzetelnością, uczciwością swego postępowania jest gwarantem, że warto ją obdarzyć zaufaniem. Dlatego świadectwo wiary, czyli wierność wyznawanym słusznym przekonaniom jest niezwykle istotną sprawą. W rzeczywistości każdy z nas daje przykład. Społeczeństwo to naczynia połączone, w których każdy z nas jest obserwowany przez innych. Dlatego pójście czy nie pójście na Mszę w niedzielę nie jest neutralne. Jeśli ściągniemy krzyż ze ściany klasowej to nie jest to akt neutralności światopoglądowej, nie jest to akt neutralny. Każdy nasz gest, nasze zachowanie ma wpływ na innych.

Świadectwo wiary daje się kiedy przystępuje się do sakramentów, uczestniczy w Bożym Ciele, walczy w obronie wiary, itp. Świadectwo wiary jest owocne. Każdy człowiek pragnie pozostawić po sobie ślad w postaci wywarcia na innych wpływu, przekazania idei, nauczenia czegoś. Przykład wiary daje radość, gdyż wiemy, że poprzez nasz wysiłek utrzymania wiary pomagamy innym się nie zagubić. Świadectwo wiary jest ściśle powiązane z misją jaką dał nam Chrystus, misją apostołowania – idźcie na cały świat i nauczajcie wszystkie narody. Przykład, świadectwo są najlepszymi nauczycielami. Każdy z nas ma obowiązek apostołować, dawać świadectwo wierze. Okazji nie brakuje, bo prócz publicznych wystąpień jest też okazja do osobistych kontaktów. Osobiste kontakty z innymi osobami i rozmawianie z nimi o Bogu to wezwanie wymagające męstwa.

Osobiste rozmowy z inną osobą na temat wiary oznaczają, że, z jednej strony jesteśmy przekonani do naszej wiary i ją znamy oraz, że mamy odwagę i troskę o innych. Osobista wiara często jest tematem tabu i nie każdy chce o niej mówić. Może dojść do takich przypadków, że pewna pani zamężna od 30 lat nie wiedziała, czy jej mąż jest wierzący. Rozmowa na temat wiary jest czymś prostym i oczywistym, jednak czasami o niej zapominamy. A przecież wartości związane z naszą wiarą są najważniejszymi.

Kobiety zazwyczaj są nastawione bardziej na relacje i świat wewnętrzny, dlatego łatwiej im przychodzi rozmawiać o wierze. Mężczyzna jest z natury przewodnikiem, dlatego powinien umieć również w temacie wiary być przewodnikiem dla innych.