Najlepiej jeśli pielgrzymka jest piesza. Oczywiście można ją rozpocząć z jakiegoś miejsca, do którego dojeżdża się jakimś środkiem lokomocji. Ale marsz przez pola i lasy, swobodne wędrowanie z innymi, przeplatane modlitwą i śpiewem, to wspaniałe przeżycie, do którego gorąco zachęcam. Spokojny spacer umożliwia rozmowy, więc jest okazją, aby się lepiej poznać i wymienić spostrzeżenia na różne sprawy, które nas dotykają. Najczęściej dzieci lubią iść swobodnie poszukując po drodze różnych ciekawostek takich jak owady, jaszczurki, żaby, czy inne stworzenia godne zatrzymania się i spojrzenia na nie. Warto od razu ustalić, że dopuszczalne jest odchodzenie od maszerującej kolumny dorosłych tylko w lesie i na polu (uwaga, aby nie niszczyć rosnących upraw), i tylko wtedy, gdy nie ma ustalonych momentów na wspólną modlitwę np. różaniec. Wtedy wszyscy solidarnie wracają do kolumny i się modlą.

Jeśli ustalimy zasady dzieci łatwo się dostosują. Przed i po pielgrzymce, dobrze, aby był jakiś luźny czas na wybieganie się po terenie. Po przyjściu na miejsce docelowe najczęściej od razu przystępuje się do Mszy świętej, która mogłaby być jedynie dla grupy pielgrzymów, wtedy będą się oni lepiej czuli. Dzieci można posadzić bliżej ołtarza, a dorosłych z tyłu. Po Mszy może być wspólny obiad, grill czy coś podobnego, co pozwoli znów spotkać się i rozmawiać z przyjaciółmi.